Mowa jest umiejętnością polisensoryczną, (wielozmysłową), złożonym procesem, a jej rozwój uzależniony jest od ogólnego funkcjonowania dziecka. Kształtuje się dzięki synchronizacji wielu elementów. Ruch jest jednym z jej głównych budulców. Dlatego tak ważne jest rozwijanie koordynacji i sprawności w zakresie motoryki dużej, gdyż planowanie i koordynowanie ruchów całego ciała pozwala planować złożone wypowiedzi. Dobrze rozwinięta motoryka mała, która stanowi podstawę dla ogólnej zręczności, aktywizuje różne obszary mózgu i stymuluje sprawność narządów artykulacyjnych. Również prawidłowe ssanie, oddychanie, połykanie, (wadliwe można skorygować podczas terapii miofunkcjonalnej), stanowi bazę do właściwego kontrolowania i koordynowania pracy narządów artykulacyjnych w akcie mowy. Dziecko uczy się mówienia, początkowo poprzez słuchanie, dekodowanie dźwięków mowy. Wczesne usprawnianie narządu słuchu dziecka, również zdrowego pomaga w szybkim opanowaniu rozumienia mowy, rozwoju mowy czynnej, umożliwia lepszy rozwój umysłowy, warunkuje lepsze zdolności poznawcze dziecka, a więc i edukacyjne, w tym sprawną naukę czytania i pisania.
Bystry wzrok pozwala dziecku uczyć się mowy z obserwowalnych układów ruchu warg osoby mówiącej. Mowa często stanowi dla otoczenia pierwszy wyraźny przejaw dziecięcego myślenia. Rozwój mowy artykułowanej stanowi tylko fragment globalnego rozwoju człowieka, który wyraża swoje potrzeby poprzez myślenie i język pisany, o czym nie należy zapominać.